Kom,ik klim ook maar weer eens in de pen.Zoals eerder gemeld viel het afscheid zo zwaar waardoor het niet eenvoudig was om de laatste paar dagen jullie allen te voorzien van de broodnodige informatie. Ik zal maar met de deur in huis vallen.......Met Kees(en ons) gaat het uitstekend,kan gelukkig niks anders zeggen! Afgelopen zaterdag totaal niets uitgevoerd behoudens een aantal plonsjes in het zwembad en ons natje en droogje.Niet gek als je ziet wat ons is overkomen de afgelopen 2 weken.Ondanks dat deze weken onbeschrijflijk veel mooie dingen heeft opgeleverd waren ze ook wel eens zwaar en heftig.Maar verder zal je mij hier niet over horen zaniken.De vorderingen die deze therapie Kees-en dus ook ons-hebben opgeleverd kunnen we zonder enige moeite wegstrepen tegen de moeilijkere momenten. 's Avonds nog een aantal versnaperingen met de buren,geweldig volk,en een heerlijke nachtrust volgt. Zondag besluiten we om ook maar niet te veel gas gaan geven.We kunnen ons uiteindelijk nog zover krijgen om een strandje,genaamd Blue Bay,met een bezoekje te vereren.De muggen hebben zich de laatste dagen weer van hun beste kant laten zien.Door het alras naderende regenseizoen zijn deze klerebeesten agressiever als nooit te voren.Het zilte zeewater doet haar werk en de enkels van onze kinderen nemen weer enigszins acceptabele vormen aan. Teruggekeerd van een heerlijk dagje strand gaan we nog even met Kees aan de slag.Hoewel meneer ons dit niet altijd evenveel in dank afneemt bespeuren we wel degelijk vooruitgang.Het aan en uitkleden gebeurt grotendeels door Kees zelf,hij gaat zelf op de wc zitten en het "actie/reactie verhaal"passeert de revue nagenoeg vlekkeloos!! Maandag besluiten we om nog maar eens richting het CDTC af te reizen.India,een klasgenootje van Kees start vandaag met de therapie en dit brengt ons in de gelegenheid om haar ouders een hart onder de riem te steken.Als Kees het terrein op komt rollen tovert hij wederom die prachtige glimlach van hem naar voren en het alhier aanwezige personeel smelt.Tevens hebben we een kleinigheidje meegebracht voor deze fantastische mensen.Wendy komt aangeschuifeld en Kees is in opperste staat van opwinding.Kees mag zelf het kadootje overhandigen....zal ons benieuwen.Dit laatste gaat bij autisten niet zo makkelijk aangezien "delen"bij de meeste van hen niet in het vocabulaire voorkomt.Wij zijn met stomheid geslagen als we constateren dat ons ventje de tas met lekkernijen zonder morren en met een dankbare glimlach overhandigt aan zijn grote vriendin!De dankbaarheid namens Kees richting Wendy spat er van af.Wij zijn getuige van een wederom zeer bijzonder moment! Na het 2e afscheid van Wendy en Yvonne lopen we nog even naar het nabijgelegen strand om ons op een uitgebreide lunch te trakteren.Ook hier weer een opvallende constatering onzerzijds. De rust en tevredenheid straalt van het mannetje(en vrouwtje)af.De 3 kwartier die het keukenpersoneel nodig heeft voor de door ons bestelde lekkernijen worden zonder mokken door Kees(en zijn zus)geaccepteerd. Een zwempartij in de heerlijk aanvoelende oceaan volgt en tevreden rijden we weer naar huis.Aldaar aangekomen genieten we vol trots van een heerlijk avondje... Jullie zullen begrijpen dat we nog niet op de terugreis te wachten zitten..... Groeten,Kees,Sam,Len en Siem