Zal het wat korter houden dit keer.Met kees en ons gaat het uitstekend.Tevens willen wij u allen met gepaste trots meededelen dat Len zwanger is van ons 3e kind!Met spanning kijken wij of Maart
volgend jaar zijn staart nog eensroert!
Hallo allemaal,voor vandaag een allerlaatste update vanaf een zonovergoten Curacao.Wij zijn helaas zover gekomen om te moeten constateren dat we aan de laatste uren van deze indrukwekkende reis
begonnen zijn.Toch zijn we daarentegen zeer benieuwd hoe Kees van plan is om zijn nieuwe ik te tonen en verder uit te bouwen.Nogmaals,dit zal niet voor iedereen te bespeuren zijn maar dat er wat
verandert is bij onze grote trots is voor ons overduidelijk! De laatste paar dagen vullen we hier met het kopen van souveniertjes,enkele bezoekjes aan de vele stranden en het heerlijk aanvoelende
zonnetje.Ook de borreltjes met de buren blijven een dagelijks terugkerend item. Rest mij niet veel meer als het gebruikelijke bedankje richting iedereen die op wat voor manier dan ook deze trip heeft
mogelijk gemaakt.Laat ik beginnen met Finn Hoetjes,of eigenlijk zijn ouders John en Wendy,zonder hen had Finn er niet geweest natuurlijk,die ons ongeveer een jaar terug uit hebben genodigd om eens
een praatje over deze therapie te komen maken.Na deze enerverende avond zijn de eerste stappen gezet om dit avontuur aan te gaan. Vervolgens ouders,familie,vrienden,kennissen en collega's,de mensen
die kaarten voor Kees verkocht hebben,de mensen die deze kaarten gekocht hebben,de kleine donaties,de grotere donaties en de hele grote donaties.Verder de interesse die getoond werd,het medeleven,de
kadootjes en weet ik veel wat allemaal nog meer.Het is voor ons onmogelijk om iedereen hier persoonlijk voor te bedanken,maar bij deze,dit was echt grandioos!!!!Toch willen we een aantal lieden hier
eventjes vermelden.We beginnen met de "stichting Kees",Johan,Stef,Jeroen,Jan en Niels,geweldig wat jullie voor Kees hebben kunnen doen.Nico,Marielle,Daan en Rick,grote klasse voor de kilometers die
jullie voor onze zoon hebben weggetrapt!Richard en Esther,voor de gastvrijheid die jullie ons hier geboden hebben.Natuurlijk niet te vergeten het gehele team van het CDTC met in het bijzonder
Wendy,Yvonne en Deedee! Ook even een bedankje richting de volgers van dit blog,ben vanochtend even wezen tellen en we schurken tegen de 10000(tien duizend!!!) views aan.Wat een mentale steun heeft
dat ons opgeleverd! Wij hopen dat ons nog een keer de gelegen heid wordt geboden om deze,bij Kees uitstekend aanslaande therapie,te mogen en kunnen herhalen.Als liefhebbende ouder wil je natuurlijk
alles eruit persen wat er in je kind blijkt te zitten! Nogmaals aan iedereen ONTZETTEND BEDANKT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Tot snel,Kees,Sam,Len en Siem
Kom,ik klim ook maar weer eens in de pen.Zoals eerder gemeld viel het afscheid zo zwaar waardoor het niet eenvoudig was om de laatste paar dagen jullie allen te voorzien van de broodnodige
informatie. Ik zal maar met de deur in huis vallen.......Met Kees(en ons) gaat het uitstekend,kan gelukkig niks anders zeggen! Afgelopen zaterdag totaal niets uitgevoerd behoudens een aantal plonsjes
in het zwembad en ons natje en droogje.Niet gek als je ziet wat ons is overkomen de afgelopen 2 weken.Ondanks dat deze weken onbeschrijflijk veel mooie dingen heeft opgeleverd waren ze ook wel eens
zwaar en heftig.Maar verder zal je mij hier niet over horen zaniken.De vorderingen die deze therapie Kees-en dus ook ons-hebben opgeleverd kunnen we zonder enige moeite wegstrepen tegen de
moeilijkere momenten. 's Avonds nog een aantal versnaperingen met de buren,geweldig volk,en een heerlijke nachtrust volgt. Zondag besluiten we om ook maar niet te veel gas gaan geven.We kunnen ons
uiteindelijk nog zover krijgen om een strandje,genaamd Blue Bay,met een bezoekje te vereren.De muggen hebben zich de laatste dagen weer van hun beste kant laten zien.Door het alras naderende
regenseizoen zijn deze klerebeesten agressiever als nooit te voren.Het zilte zeewater doet haar werk en de enkels van onze kinderen nemen weer enigszins acceptabele vormen aan. Teruggekeerd van een
heerlijk dagje strand gaan we nog even met Kees aan de slag.Hoewel meneer ons dit niet altijd evenveel in dank afneemt bespeuren we wel degelijk vooruitgang.Het aan en uitkleden gebeurt grotendeels
door Kees zelf,hij gaat zelf op de wc zitten en het "actie/reactie verhaal"passeert de revue nagenoeg vlekkeloos!! Maandag besluiten we om nog maar eens richting het CDTC af te reizen.India,een
klasgenootje van Kees start vandaag met de therapie en dit brengt ons in de gelegenheid om haar ouders een hart onder de riem te steken.Als Kees het terrein op komt rollen tovert hij wederom die
prachtige glimlach van hem naar voren en het alhier aanwezige personeel smelt.Tevens hebben we een kleinigheidje meegebracht voor deze fantastische mensen.Wendy komt aangeschuifeld en Kees is in
opperste staat van opwinding.Kees mag zelf het kadootje overhandigen....zal ons benieuwen.Dit laatste gaat bij autisten niet zo makkelijk aangezien "delen"bij de meeste van hen niet in het
vocabulaire voorkomt.Wij zijn met stomheid geslagen als we constateren dat ons ventje de tas met lekkernijen zonder morren en met een dankbare glimlach overhandigt aan zijn grote vriendin!De
dankbaarheid namens Kees richting Wendy spat er van af.Wij zijn getuige van een wederom zeer bijzonder moment! Na het 2e afscheid van Wendy en Yvonne lopen we nog even naar het nabijgelegen strand om
ons op een uitgebreide lunch te trakteren.Ook hier weer een opvallende constatering onzerzijds. De rust en tevredenheid straalt van het mannetje(en vrouwtje)af.De 3 kwartier die het keukenpersoneel
nodig heeft voor de door ons bestelde lekkernijen worden zonder mokken door Kees(en zijn zus)geaccepteerd. Een zwempartij in de heerlijk aanvoelende oceaan volgt en tevreden rijden we weer naar
huis.Aldaar aangekomen genieten we vol trots van een heerlijk avondje... Jullie zullen begrijpen dat we nog niet op de terugreis te wachten zitten..... Groeten,Kees,Sam,Len en Siem
Door het tijdsverschil van zo'n 6 uurtjes(en de buren)komt het zo nu en dan voor dat we de deadline voor wakker Nederland niet altijd halen.Voor het volledige verslag van Kees zijn laatste
sessie,blader even terug naar"begin de dag met een dansje" en lees het verhaal in zijn aangepaste volledigheid (geheel vrijblijvend overigens.......) Laterrrrrrr
Deze morgen worden we wakker op de ontspannen tonen van Bobejaan Marley.Nadat ik gisteravond te horen heb gekregen dat onze nieuwe buurman een behoorlijke reggae fanaat is,verzoek ik hem om de dag op
te laten starten met het "three little birds" van deze,en zeker door Sam en Kees,allom geprezen Jamaicaanse grootheid.Dit zorgt ervoor dat onze kinderen zich met een drafje richting onze buren
begeven.Al zingend en dansend staan zij zich uit te sloven op het lied met de 3 vogeltjes(citaat van Sam) Je kunt de dagen slechter beginnen,denk ik maar... Kees kijkt wat bedenkelijk als we hem
voorbereiden op het feit dat hij vandaag voor de laatste keer naar Deedee en zijn 2 hartsvriendinnen mag.Met handgebaren,iets wat meneer zich uitzichzelf nog niet eerder vertoond heeft,laat hij
merken dat hij er zin in heeft. Met gemengde gevoelens sukkelen we richting CDTC en Kees staat van een afstandje al naar Wendy te zwaaien.Dat krijgt deze lieftallige jongedame toch maar in 2 weekjes
voor elkaar!Wendy(en de rest van het team natuurlijk)..een diepe buiging onzerzijds hiervoor! We nemen plaats aan de stammtisch en Wendy en Yvonne schuiven aan.Wij geven hen de vorderingen door en
zij komen met een opmerkelijk plan....Er wordt nog een therapeute op onze zoon toegelaten.Dit is verrassenderwijs zijn kleine zus.Eens kijken wat zij los kan maken bij haar grote broer.Zo jammer,maar
wel begrijpelijk,dat we dit niet met eigen ogen kunnen aanschouwen. Een klein half uurtje later wordt Sam opgehaald om de kidsclub op sleeptouw te nemen en zien we dat Kees,Wendy en Yvonne zich
richting Deedee begeven. Dit,toch iedere dag weer fascinerende schouwspel bekijkende,horen we al snel dat Kees zijn vreugdekreetjes het gehele complex in verwarring brengen.Len denkt dat het de
fluitjes van de trainsters zijn,maar nee,het is echt haar bloedeigen zoon! Sorry hoor,maar ik ben de buren weer tegen het lijf gelopen wat resulteert in het op de vroege morgen moeten afmaken waar ik
gister aan begonnen ben. Tijdens de laatste evaluatie luisteren we met een behoorlijk brok in de keel wat Wendy ons te vertellen heeft.Ook zij vind het jammer dat de sessie met haar grote vriend Kees
voorbij is,ze had hem graag nog een weekje onder handen genomen.Met andere woorden,deze therapie sluit uitstekend aan bij Kees zijn wensen. Met een mooie dvd van Kees zijn avonturen,nemen wij
afscheid van het gehele team en de andere gezinnen.Als emotionele kippen zonder koppen lopen we elkaar het allerbeste toe te wensen.Het is ook zo geweldig om bij de andere kinderen de vorderingen van
de afgelopen 2 weken te bespeuren! Dikke tranen lopen over de wangen en we rijden terug naar huis.Heavy shit!Tijd voor verwerking. Len ligt er vroeg in en ondergetekende beland,zoals eerder vermeld
bij de buren.Tijd voor ontspanning. De aankomende paar dagen zal er niet veel(of juist wel)te melden zijn,we gaan lekker met Kees(en Sam)aan de slag,hierbij deze geweldig 2 weken in ons achterhoofd
houdende. Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie reacties en tot de volgende keer! Groetjes en tot snel,Kees,Sam,Len en Siem! P.s.aan de ouders van Laura en Cher,hierbij mijn e-mail adres voor het
uitwisselen van foto's,ervaringen en vorderingen.sjckops@hotmail.com.Het lijkt ons leuk om op deze manier een beetje op de hoogte van elkaar te blijven.Het was een genot om jullie te mogen leren
kennen!
Afgelopen nacht kunnen Len en ik de slaap slecht vatten.De gebeurtenissen van de laatste dagen houden ons bezig met van alles en nog wat.Na uiteindelijk in een roes gedommeld te zijn worden we,net
als gisteren,wakker van een brabbelende Kees.Dit begint een beetje vervelend te worden Kees,hou je mond nou toch eens.Overigens zullen jullie begrijpen dat dit laatste niet met de werkelijkheid
strookt. Kees is narrig,meneer heeft overduidelijk de bokkepruik opgezet deze dag.Aan en uitkleden verloopt moeizaam,de driftbuien zijn behoorlijk heftig.Een puntje van optimisme is het feit dat deze
vervelende buien niet meer zo langdurig zijn als we zo nu en dan gewent zijn van hem. Te verklaren is dit gedrag natuurlijk wel,als wij al bemerken wat er met ons gebeurt zal het voor ons dappere
ventje nog moeilijker te bevatten zijn. Sorry,lieve mensen maar deze jongen is in een geanimeerd gesprek verzijlt geraakt met onze nieuwe buren,schrijven gaat niet meer lukken.Maar ik beloof jullie
dit morgen ochtend af te maken. Zo,ben ik weer.Kees zijn humeur verdwijnt als de welbekende sneeuw voor de zon wanneer we op weg zijn naar het CDTC.Onze auto wordt al spoedig gevuld met zijn
overheerlijke vreugdekreetjes.Gearriveerd en geïnstalleerd vertellen we Wendy en Yvonne over de beslommeringen met Kees.Even later verdwijnt onze dappere dodo met zijn meiden voor de therapie.Ook Sam
heeft weer een spannende dag voor de boeg,als kleinste telg van de broers en zussen van Kees zijn medecursisten loopt zij voorop richting de hier vertoevende haaien.Ze gedraagt zich voorbeeldig!
Tijdens de zwemtijd lijken wij te bespeuren dat Kees er een beetje met de pet naar gooit al moeten we hierbij optekenen dat het van deze afstand soms wat moeilijk te zien is.Het tweede deel van het
zwemtafereel mogen we van dichtbij bekijken.Gevuld met gepaste trots laat hij zijn ouders zien wat hij allemaal kan en durft.Toe maar man pomp je broodnodige zelfvertrouwen maar op!Als klap op de
vuurpijl"zingt"Kees een liedje met Deedee mee.Als de zwemtijd finito is klautert een breeduit grijnzende Kees uit het azuurblauwe water. Wendy weet ons tijdens de evaluatie te melden dat onze zoon
het uitstekend gedaan heeft,er zijn weer een aantal vorderingetjes geconstateerd door haar.Mooi! Na afloop wordt ons de gelegenheid geboden om nog een gesprek met Anja(de Therapeute/logopediste die
wij vd week al eventjes hebben gesproken) aan te knopen.De kinderen worden opgevangen en een indrukwekkend gesprek tussen ons 3en volgt.Wat een geweldige mensen werken hier! Op de weg terug nog
eventjes langs de rotiboer om onze bestelde lekkernijen op te halen. Eenmaal weer thuis oefenen we nog wat met Kees en bemerken dat het allemaal weer een stuk soepeler verloopt,de driftbuien zijn een
stuk minder heftig als gisteravond en vanmorgen. 's Avonds beland ondergetekende als gezegd voor een drankje bij de buren(verwarrend hè,dat tijdsverschil)en ik kan jullie verklappen dat een gezellige
avond volgt! Iedereen weer bedankt voor de bemoedigende reacties! Wij gaan ons zo opmaken voor de helaas laatste sessie! Hasta la Vista! Groetjes van Kees,Sam,Len en Siem
Vanmorgen vroeg worden we dit keer niet gewekt door Sam.Nee.....een kletsende en kwebbelende Kees doet ons opveren uit bed.Bewonderenswaardig moment!Normaal gesproken twijfelen we op dit tijdstip of
er wel genoeg zuurstof in de lucht aanwezig is maar deze gebeurtenis zorgt ervoor dat we blij en opgewekt aan de koffie verschijnen. Het gebruikelijke ochtendritueel speelt zich weer af.Len en Sam
spartelen in het heerlijke zwembadje en ik bedien mezelf met het zoveelste bakkie pleur.Kees passeert en op een nonchalante manier vraag ik of hij ook niet eventjes van het zwembad gebruik wil
maken.Binnen een mum van tijd(echt enkele secondes) ontdoet hij zich van broek,luier en shirt om vervolgens zijn zwembandjes te pakken en zich richting zijn moeder en zusje te begeven.Hij maakt
dankbaar gebruik van de vraag.Kees,jongen laat dit nou wat vaker zien!Zijn vader blijft beduust achter en knijpt zich enkele malen in zijn gespierde bovenarm,om te kijken of dit zich niet allemaal in
een droom afspeelt.... Vol spanning(papa,je ben een seenuuleier hè?,aldus Sam)rijden we richting CDTC ,niet alvorens eerst een afspraak met de symphatieke roti boer gemaakt te hebben om ons vandaag
eindelijk van een bordje van dit Surinaamse culinaire hoogstandje te kunnen voorzien. Aangekomen bij het CDTC vervolgt Kees,met zijn knijper, geroutineerd zijn weg.In de wachtruimte kunnen we Wendy
en Yvonne vol trots melden over de ontwikkelingen van onze zoon.Ook tonen wij hen hier een filmpje over hoe we er "thuis" mee bezig zijn.Na de bemoedigende complimenten van deze 2 schatten verdwijnt
Kees richting oefenruimte. Zwemtijd volgt en al snel bespeuren we van gepaste afstand een Kees die er zin in heeft.De ons wel bekende vreugdekreetjes zijn niet van de lucht.Tijdens de oefentijd op
het dok zien we al snel witte rook opstijgen vanuit Kees zijn dok.Meneer mag bellenblazen als dank voor geleverde prestaties. Tevreden besluit ik om een verkoelende versnapering voor ons 2 te gaan
halen en bij terugkomst,lopende op de brug zie ik een ontspannen Kees op Deedee dobberen.Kees krijgt mij in het verzier en dan.....een magisch moment volgt!Met zijn mooie kijkers kijkt hij me recht
in de ogen en een overtuigend "PAPPA"volgt!!!!De emoties maken zich over ons meester!!! Dat Kees technisch in staat is om het woordje papa in de mond te nemen wisten we al,het nazeggen van woordjes
noemt men papegaaien ofwel echolalie,maar deze keer was dus echt andere koek!!!Wij moeten hierbij echter optekenen dat 1 zwaluw nog geen zomer maakt daar Kees wel vaker iets in zijn safedepositbox
stopt,maar toch,we willen jullie als trouwe lezer dit magische moment niet onthouden! Tijd,en dat nemen ze hier voor ons,voor de evaluatie.Moe maar voldaan wachten we wat Wendy ons te vertellen
heeft.Wendy meldt ons dat zij er zowat slecht van slaapt om te kunnen ontdekken waar Kees het sleuteltje van zijn kluis bewaart....Echter...zij denkt dit mysterieuze mannetje te kunnen ontrafelen.Wij
krijgen een ander ventje mee terug richting ons koude kikkerlandje.Dit zal niet voor iedereen te bespeuren zijn maar in eerste instantie voor ons wel!!!!!!!!!!!!!!!!!! In alle consternatie vergeten
we zowat onze dochter.Ook zij heeft een werelddag!Tante pollewop krijgt vandaag een cursus dag tot dolfijnen trainster.Machtig mooi om te zien dat de dolfijnen de orders van dit kleine grietje
opvolgen! Morgen mogen wij het schouwspel van dichterbij volgen wat ons in de gelegenheid brengt om jullie wat duidelijkere foto's te tonen. Hongerig pikken we op de terugweg onze roti op en na het
verorberen van deze heerlijke maaltijd besluiten we om morgen bij deze goedlachse tante wederom een order te plaatsen. Bij thuiskomst probeert Kees zich het woordje"mamma"meester te maken,dit gaat
hem goed af,en jullie raden het al..... Het is gericht naar zijn moeder!!!!!! 's Avonds nog een behoorlijke aanvaring met onze zoon,maar het opgetankte zelfvertrouwen van zowel Kees als zijn ouders
zorgt ervoor dat we nu boos durfen en kunnen zijn opdit soms recalcitrante ventje.Straf volgt.....Ontdaan zien we dat hij zijn ruzie met ons even later wil(en kan)goedmaken!! Lang verhaal kort:Een
absolute topdag!!! Met veel verlangen zien we jullie reacties tegemoet,dit motiveert ons zo om deze ingeslagen weg te vervolgen! Bis morgen!!!!!!
Kees heeft er weer een drukke nacht op zitten maar nadat hij gewekt wordt door zijn zuster zien we al snel dat hij er zin in heeft vandaag,dus wij ook!Opgewekt stapt hij uit bed om zich richting
ontbijttafel te begeven.Het gebruikelijke ritueel volgt:Ontbijtje,boodschapjes en een verfrissend duikje in het zwembad ,dit laatste overigens zonder Kees,meneer weigert een plons te nemen zonder
dolfijn.Structuur,structuur en nog eens structuur,hierbij gedijt onze zoon het best.Een tropisch buitje lijkt de verzengende hitte enigszins weg te nemen maar al snel laat de koperen ploert zien waar
deze goed in is. Wat ons opvalt is dat Kees een duidelijk onderscheid maakt tussen de opvoedkundige taken tussen zijn vader en moeder.Aan en uitkleedtechnisch laat hij het beste zien als Len er bij
is en de "praatsessies"laat hij het best horen bij mij.Mannen onder elkaar begrijpen dit.... Uurtje of 12 starten we,vol verwachting,onze luxe bolide om ons richting het CDTC te verplaatsenen.De tip
van Wendy en Yvonne om Kees iets in zijn handen te geven tijdens het lopen om zijn dwangmatigheid van het na iedere 2 meter de grond te "moeten"aanraken heeft effect.Een door hemzelf vernielde
knijper sorteert het gewenste resultaat.Vol trots beseffen wij dat dit een wel heel bijzonder kind is,en...dat is het! Afwachtende in de hiervoor bestemde ruimte zien we een heel enthousiast
mannetje,wat een energie spat hier vanaf!De plaatselijke fotografe schiet haar digitale camera vol.Sam vermaakt haarzelf met de aanwezige Lego.Al spoedig verzamelt het aanwezige personeel zich om
haar heen en op de vraag met wat zij gemaakt heeft antwoordt de schat met het volgende;"dit is het vliegveld en dit is Curacao en dit is Kees en die leert hier praten....."Wat een steun en toeverlaat
zal zij toch zijn voor haar grote/kleine broer!!! Enkele minuten later wordt Sam opgehaald voor de kidsclub,iedere dag weer een verrassing voor onze kleine meid.Kees verdwijnt met zijn"eigen" meiden
achter de coulissen. Nadat Kees in het water ligt met zijn gehele gevolg zien wij iets dat wij van deze afstand nog niet eerder bespeurd hebben,de interactie met Deedee begint groteske vormen aan te
nemen....... Dit wordt tijdens de evaluatie bevestigt en Wendy vertelt ons dat zij op zoek is naar de sleutel.Flinterdun is het lijntje... Een 3e therapeute wordt op Kees toegelaten.Stevig gesprek
volgt.Moei Ijk.Maar ook zij bevestigt dat er nog zo onwijs veel uit te krijgen is uit ons ventje.Kees,kom op,waar is dat fucking sleuteltje?! Nogmaals,we zijn absoluut op de goede weg en ik ben er
van overtuigt dat we dit sleuteltje gaan vinden.. Over de roti zal ik julie niet meer lastig vallen,de kinders hebben genoten van een oerhollands portie poffertjes met poedersuiker.... P.s.dit blog
is reeds zo ongeveer 2800 keer bekeken ,ik denk een absoluut record sinds de uitvinding van het internet...Ga zo door,misschien verdienen we wel een 2e kans om deze,nu al,successtory te herhalen
